Noob Saibot John Tobias, geboren in Chigago in het jaar 1969, raakte als jonge jongen geïnspireerd door comics. Hij begon op jonge leeftijd met tekenen en ontwikkelde zich verder met diverse opleidingen. Hij zag voor zich zelf een toekomst in de comic book industrie. Dit nam echter een wending toen Tobias gefascineerd raakte door de videogame industrie. De mogelijkheden van video games maakte grote sprongen en zijn focus verschoof van comics naar video games. Edward John Boon, beter bekend als Ed Boon en in 1964 tevens geboren in Chicago. Hij studeerde ‘mathematics’ en ‘computer science’ en kwam na zijn studie te werken bij Williams. Dit bedrijf maakte flipper kasten en Boon’s naam is over een periode van twee jaar te linken aan meer dan twintig pinball machines. Beide heren komen uiteindelijk te werken bij Midway en zijn daar verantwoordelijk voor een van de beruchtste games uit de gehele geschiedenis van video games: Mortal Kombat. Mortal Kombat Boon en Tobias werkte voor de afdeling Chigaco van Midway. Midway is een grote naam in de Arcade industrie en bracht in de VS grote namen zoals Space Invaders en Pac-Man naar de speelhallen. In 1992 wordt het door Boon en Tobias ontwikkelde Mortal Kombat uitgebracht en deze bracht een enorme schok te weeg. Door het succes in de speelhallen, door de controverse rondom het geweld in de game ook daarbuiten. In eerste instantie in de Verenigde Staten en daarna uiteindelijk over de hele wereld. Het was een vechtspel, maar dan één zoals we nog nooit eerder hadden gezien. Vechtspellen waren zeker niet nieuw, maar door de wijze waarop Mortal Kombat werd gemaakt én werd uitgevoerd laaide een enorme discussie op over ‘video game violence’. We moesten onze kinderen beschermen tegen deze game! Het kon niet anders dan dat onze kinderen na het spelen van deze game zouden opgroeien tot agressieve en gewelddadige monsters! Echt en bloederig Nu is Mortal Kombat zeker niet het enige computer spel waar geweld in voorkomt. Al in 1976 wordt een electronisch spel uit de schappen gehaald. Het spel had veelzeggend de titel “Death Race”. De graphics waren nog zwart wit en niet veel beter dan Pong. Waar men vooral over viel, was het feit dat je “gremlins” moest doodrijden. Er was een passend geluid voor deze daad en dat ging de mensen te ver. Controversiële games waren er dus al vanaf het begin. Maar geen enkel spel heeft zoveel aandacht gekregen als Mortal Kombat. Het was de eerste main stream video game die zoveel geweld werkelijk liet zien. Geweld dat gepaard ging met veel bloederige effecten. Een hele belangrijke factor was hoe realistisch Mortal Kombat voor zijn tijd was. Dit had alles te maken met de manier waarop het spel werd gemaakt. Het waren niet zomaar bits en sprites, maar er werden echte acteurs gebruikt als basis voor de karakters. De acteurs werden gefilmd bij het doen van hun vechtsport moves. Deze beelden werden vervolgens in een computer systeem ingeladen. Het doel hiervan was, dat een speler écht het gevoel had zijn karakter te zijn. Dichter bij de realiteit komen was in 1992 niet mogelijk. In het spel vloog het bloed letterlijk rond over het scherm. En alsof dat nog voldoende was, had deze game nog iets extra voor ons in petto: de fatalities. Finish him! Zodra een speler zijn tegenstander had verslagen, werd hij uitgenodigd om zijn tegenstander af te maken. De nu legendarische uitspraak “Finish Him!”. Na deze uitnodiging had een speler kort de tijd om een speciale toetsen combinatie in te voeren. Bij het correct invoeren van de combinatie, voert het karakter zijn “Fatality” uit. Een fatality was een creatieve, doch gewelddadige manier om een einde aan je tegenstander te maken. Dit varieert van het hart uit iemand’s lijf rukken, tot onthoofding of het verbranden van je tegenstander. Deze fatalities zijn het belangrijkste kenmerk waarmee Mortal Kombat zich onderscheid van alle andere vechtspellen. Als reactie op alle controverse rond de game, werden er een jaar later in de sequel Mortal Kombat II, speciale “finishing moves” toegevoegd aan het spel. Deze moves waren exact het tegenovergestelde van de eerder genoemde fatalities en werden “Friendships” genoemd. In plaats van je tegenstander iets verschrikkelijks aan te doen, deed je juist iets verschrikkelijk liefs! Denk hierbij aan het doen van een dansje, het geven van een kado of het scherm vol toveren met bloemetjes. Deze mogelijkheid werd vanaf Mortal Kombat 4 weer geschrapt. De grootste controverse was toen voorbij. Alleen in Mortal Kombat II, was er naast de friendship nog een andere variant: de “Babality”. Ook deze finishing move vorm was een alternatief van de fatality. En hoewel ook deze vorm niet gewelddadig was, was hij niet minder vernederend. Het uitvoeren van een babality, zorgde ervoor dat je je tegenstander omtoverde tot een luier dragende baby. Niet bepaald een eervol einde, als je het mij vraagt! Gevolgen
Alle controverse in de Verenigde Staten zorgde ervoor dat er een standpunt ingenomen werd door de politiek. Tot aan Mortal Kombat werd algemeen aangenomen dat video games voor kinderen waren. Dit was in die tijd nog een logische aanname. Maar dit veranderde met de komst van games als Mortal Kombat en bijvoorbeeld het expliciete Night Trap (uitgebracht op de Sega-CD). Het verweer van de ontwikkelaars was met name dat dergelijke games juist voor volwassenen werden ontwikkeld. Het standpunt vanuit de politiek was dan ook dat het nu voor niemand duidelijk was wanneer een game al dan niet bedoeld was voor volwassenen. De industrie moest een systeem bedenken om dit onderscheid in goede banen te leiden. Sega nam hierin het voortouw en kwam met een eerste variant. Deze werd echter te simpel bevonden. Na enkele andere initiatieven, werd er in april 1994 een organisatie opgericht: Interactive Digital Software Association. Deze vertegenwoordigde de grootste software ontwikkelaars uit hun tijd. In juli 1994 doen zij een voorstel van hun systeem aan het Amerikaanse congres. Daar werd de basis gelegd en tot op de dag van vandaag voorziet de organisatie, inmiddels omgedoopt tot Entertainment Software Rating Board, software van een leeftijdsindicatie. Het is niet toegestaan om software te verkopen aan personen die een jongere leeftijd hebben dan de rating aangeeft. Even een feitje om te onthouden: Mortal Kombat was de eerste game die van de ESBR, niet geheel onverwacht, de Mature rating kreeg! In Europa hebben wij sinds 2003 een soortgelijk systeem: PEGI, wat staat voor Pan European Game Information. Het verving alle losse rating systemen van de afzonderlijke Europese landen en werd ook voor Nederland de nieuwe standaard. Gek genoeg ondersteund de Nederlandse wet dit systeem maar tot de leeftijd van 16 jaar. Een winkelier is technisch niet strafbaar als hij een 18+ game verkoopt aan een 16-jarige. In 2009 is er echter door de minister van justitie een convenant getekend, in samenwerking met bedrijven als MediaMarkt en Intertoys, waarin is vastgelegd dat de PEGI leeftijdsindicatie wordt opgevolgd. Console War In 1992 komt Mortal Kombat in de Arcades. Maar al snel volgen er ports naar alle denkbare systemen. De controverse piekt op het moment van de grootste strijd tussen consoles die de video game industrie heeft gekend. De console war tussen de Super NES en de Sega Mega Drive (Genesis in de VS). Sega, bekend om de slogan “We do what Nintendon’t”, neemt een risico door Mortal Kombat in volle glorie op de Mega Drive uit te brengen. Nintendo was zich zeer bewust van hun family friendly imago en is huiverig om de game ongecensureerd op console uit te brengen. Uiteindelijk wordt er een mildere versie uitgebracht op de Nintendo. Een van de belangrijkste eisen: het bloed wordt groen in plaats van rood. Deze strategie speelt Sega precies in de kaart en het risico dat Sega nam met het ongecensureerd uitbrengen van Mortal Kombat betaalt zich uit. Sega probeerde zich in hun campagne te profileren als het systeem voor de échte gamers. En Nintendo speelde hen recht in de kaart. Er werden ten opzichte van Nintendo door Sega twee keer zoveel exemplaren verkocht! Het was een belangrijke slag die Sega hier won, hoewel we ondertussen allemaal weten dat Sega de oorlog verloor. We moeten Sega echter wel de credits geven: dit was de enige keer dat Sega zo dichtbij de winst is gekomen! Dat is ze daarna, zoals we weten, nooit meer gelukt.
0 Reacties
|